Het was de manier waarop hij daar zat, de manier waarop hij voor zich uitkeek, het was eigenlijk alles aan hem. Het lokte vrijwel meteen enkele blikken uit. Enkele mensen fluisterden iets naar elkaar om vervolgens te lachen toen ze naar hem keken, terwijl anderen weer afkeurend naar hem keken. De personen die dat laatste deden waren vooral leerkrachten. Alweer zat hij te wachten tot hij naar binnen werd geroepen. Zoals meestal duurde het ontiegelijk lang. Er werd immers gewacht tot zijn voogd er was, zodat deze ook kon aanhoren wat hij weer mis had gedaan. Hij wist dat hij zichzelf alleen maar liet lijden. Maar hij kon zich niet inhouden. Vooral niet als één van zijn leerkrachten te ver ging naar zijn idee. Natuurlijk had hij het zelf uitgelokt door zijn gedrag, wat er vanaf het begin al was, maar als de leraren dan vanzelf gingen beginnen. Hem vernederen voor de klas, natuurlijk wel net op zo’n manier dat het niet onacceptabel was. Zijn mondhoek trok even een beetje omhoog toen hij een leraar voorbij zag lopen, op weg naar het kantoor van de directeur. Hij kreeg een vuile blik toegeworpen, maar het zag er eerder idioot uit door het opgezwollen oog en de kapotte lip. De man draaide zijn blik abrupt weg en liep verder terwijl Ren zijn mond een streep vormde. Zijn tas stond tussen zijn benen, die een beetje gespreid waren en zijn ellebogen steunden op zijn bovenbenen. Zijn vingers waren in elkaar gevlochten, zoals sommige mensen zouden bidden. Niet dat hij aan bidden deed, dat was niet zijn stijl. Zijn gezicht was grotendeels verborgen achter zijn handen, en alleen zijn ogen en voorhoofd waren nog zichtbaar. Hij wist niet hoe lang hij daar al zat, maar het was in ieder geval al lang. Meestal duurde het ook lang voordat de man er was. Hij had immers wel betere dingen te doen, haast had hij niet vaak, en al zeker niet voor Ren. Hij ging wat meer naar achteren zitten en liet zijn arm nu op de armleuning steunen. Zijn aandacht voor alles was even weg, maar toen hij een deur open hoorde gaan keek hij weer om. Zijn leerkracht kwam naar buiten en keek naar Ren. Er verscheen een grijns op de man zijn gezicht, maar Ren bleef gewoon strak kijken. Hij had niet op veel goeds kunnen lopen. Tja, als het het woord van een uitstekende leerkracht tegen dat van een leerling die altijd problemen kreeg was, dan wist je wel wie gelijk kreeg. Een beetje afwezig gleden zijn vingers over zijn kaak. Zelf had hij ook een klap opgevangen, maar erg hard was het niet geweest. Als hij had gewild was hij gewoon doorgegaan, erg sterk was die stijve hark niet, maar hij wist dat hij toen moest stoppen, dus dat had hij gedaan. Eigenlijk zou je denken dat het andersom was, dat de leerkracht – die er ebreder en sterker uitzag – hem makkelijk van zich af kon duwen. Ren zag er namelijk maar uit als een lange slungel. Maar hij had weldegelijk veel kracht. Het hoorde ook bij een Blutbad zijn, het sterke. Hij keek de man na terwijl deze wegliep. Het liefst wou hij hem nog een paar klappen geven, maar dat zou fout zijn. Hij zou een slecht persoon zijn, nog slechter dan hij al was. OOC :: School. Neemt. Inspiratie. Weg. -.- Open, liefst niet té veel mensen. |
Eleftheria
